خاطره آقای شترنگ

با سلام به دوستان خوبم
سفری به دوران کودکی

از وقتی که گرمای نون تو تنور نانوایی جا موند ونون تو بسته های پلاستیکی دم مغازه و سوپرمارکتها اومد .گرما از دستهای ما رفت . دستامون سرد شد .
یادش بخیر وقتی بچه بودم مادرم دو تومن بهم می داد . می رفتم نونوایی آقا رضا پنج تا نون سنگگ داغ می خریدم تا دم خونه این دست و اون دست میکردم دستهای کوچکم تحمل گرمای نون داغ را نداشت . بوی نون سنگگ تو اتاق می پیچید اونا با هرچی می خوردی بهت کیف می داد حتی خالی خالی . گرماش محیط خونه را گرم می کرد.
یک قرونی که مادر بزرگ بهم می داد باهاش می شد یک آدامس خروس نشان بخری یا دو تا بادکنکی یا یک آلاسکا میل خودت بود که کدوم را انتخاب کنی .
شب که سفره پهن می شد توش هر چی بود لذت بخش بود . دورش ده نفر جمع بودن یک دل و یک رنگ نون داغ هم وسط سفره .
آخر شب همه رو پشت بوم. خودمون ده نفر بودیم اگه همسایه ها هم می اومدند می شد یک سمینار. سمینار محله ی کوچه درختی .
موقع خواب وقتی ماه را تو آسمون می دیدم یاد حرف خدا بیامرز مادر بزرگم می افتادم که می گفت ماه از پشت کوه بیرون می آد . با خودم می گفتم اگه بزرگ شدم می رم بالای کوه وقتی ماه خواست در بیاد می پرم پشتش. می رم تو آسمون دوری می زنم فردا که خواست از پشت کوه بیرون بیاد می پرم پایین .
مادر بزرگ بهم گفته بود هرکس تو آسمون یک ستاره داره .شبها انقدر تو آسمون دنبال ستاره ام می گشتم تا خوابم می برد .
صبح با طلوع آفتاب باز دوتومن مادر بود پنج تا نون سنگگ . بعد می اومدیم تو کوچه .بچه ها همه جمع بودنند . محمود خدا بیامرز مسعود رضا حسن خدا بیامرز ابولقاسم و ......
بازی شروع میشد الک دو لک هفت سنگ با لاستیکهای فرسوده ی دوچرخه، تاب درست می کردیم و تاب بازی و وقتی می اومدیم خونه دیگه بکن و نکنی در کار نبود از بوی نون سنگگ داغ دلمون ضعف می رفت .
یک روز وقتی بازی می کردیم همسایمون حسن آقا داد زد و گفت بسه! من اعصاب ندارم . خدامی دونه هر چی فکر کردم اعصاب ندارم یعنی چی. ذهنم به جایی نمی رسید.
چند روز مونده به چهارشنبه سوری با بچه ها می رفتیم کوه سنگی و بته می آوردیم . شب چهار شنبه سوری با آتیش بته هامون گرمای یک سال را ذخیره می کردیم .
چند روز به عید مونده با لباسهایی که معمولا بزرگتر از خودم بود حال می کردم گاهی هم نصف شب بیدار می شدم واونا رو بر انداز می کردم .
شب عید همه دور هم جمع بودیم انفجار توپ سال تحویل انفجار شوق زندگی بود و قشنگترین هدیه، تخم مرغ رنگ کرده مادر بزرگ .
تو محله یک دوست داشتیم بنام محمود همه به اون می گفتند محمود شش ماهی آخه دکتر به مادرش گفته بود شش ماه دیگه می میره . ولی عشق به زندگی وشادی های دوران کودکی ،واقعیت مرگ را، از محمود وسایر بچه ها گرفته بود . وقتی بچه ها به اون می گفتند محمود شش ماهی ،می گفت :تا همه ی شما را زیر خاک نکنم نمی میرم .
بعد از چندی ما از اون محل رفتیم . سالها گذشت یک روز برادر بزرگ محمود را تو خیابون دیدم پس از احوالپرسی سراغ محمود را گرفتم . گفت محمود مرد باورم نشد تو یک گیجی خاصی شنیدم می گه حالش بد بود بردیمش مشهد نزدیکی های مشهد تو قطار فوت کرد .
با لبخند سردی از هم خدا حافظی کردیم .
یاد حرف محمود افتادم .همه تونو می کشم بعد می میرم . شاید حرفش درست بود و می خواست به ما هجرت از دوران کودکی را نشون بده .
این خاطرات دوران کودکی من و معمولا همسن و سالهای من بود . بچه های امروز با این خاطرات در میان سالی چه خواهند نوشت؟