مدرسه نامه 2

تقریبا همه چیز از همون جا شروع شد...
آها خودشه.... دقیقا همونجا..!
من داشتم تو حیاط مدرسه راه می رفتم. از همه جا و همه کس بی خبر و تو افکار و توهمات و خیالات و حالات و اینها زیر لبم آهنگی رو زمزمه می کردم و قدم هام رو سر ضرب آهنگی که می خوندم بر می داشتم. و غافل از آن اتفاق غیر منتظره و شوکه کننده...!
بلندگوی حیاط روشن شد. همیشه وقتی روشن می شد آنقدر خش خش و سوت سوت می کرد که آدم رو یاد ِ حیاط زندان های نمور می انداخت (حالا یکی ندونه فکر می کنه من سوء سابقه دارم. من یه زندان تو یه فیلم دیدم که این شکلی بود. فکر بد نکنید بابا!)
بعد از کلی سوت و خش خش صدای ناظممون از پشت بلندگو بلند شد...
تمام نفس ها تو سینه حبس شده بود... یعنی اینبار طعمه چه کسی خواهد بود؟... چه بلایی به سرش خواهد آمد...؟ اینها سوالاتی بود که در آن سکوت وهم انگیز به گوش می رسید. (آرایه ی پارادوکس رو داشتید؟)
- آقای بدخشان تشریف بیارن دفتر.
قلبم ریخت تو پاشنه ی آشیلم. (مناسب ترین قسمت پایین تنه که ارشاد هم بهش کمتر ایراد می گیره پاشنه ی آشیله وگرنه قلب آدم معمولا یه جای دیگه می ریزه.) آخه من ِ بد بخت که آزارم به یه مورچه هم نمی رسه! (البته این مظلوم نمایی هست ها! همه از دست شیطونیام دیوونه شدن) منو چی کار دارن تو دفتر؟
خلاصه با کلی فکر و خیال و ترس و استرس (این هم خالی بندیه! من کلا تنها چیزی که ندارم ترس و اضطراب و استرسه.) رفتم تو دفتر و دیدم که ناظممون با یه لحن خندان و باحال می گه خوبی بدخشان جان؟
و من فهمیدم که سلام گرگ بی طمع نیست! (البته می دونستم که سلام گرگ بی طمع نیستا. اما اونجا فهمیدم که سلام این گرگه هم بی طمع نیست! راستی مگه گرگ سلام هم می کنه؟؟!!)
دوزاریم افتاد که دوباره باید برای این جماعت یه کاری بکنم.

گفتم ممنون بد نیستم. گفت بدخشان جان (این جان رو وقتی به کار می برن که از آدم کار می خوان. فکر نکنید خیلی مهربوننا! اینا کاری نداشته باشن فامیلی آدم رو هم صدا نمی کنن. تا وقتی هوی و اهوی و اینها هست فامیلی چرا؟)

گفتم بله؟
گفت ما جدیدا یه سیستم تلفن گویا خریدیم.
گفتم ااا مبارکه.
گفت بیا این متن رو بگیر ببین خوبه؟
کاغذ رو گرفتم. با خودم گفتم حتما یه متن ادبی ای چیزی هست ... (البته این فکر رو هم نکردم. چون این جماعت با ادبیات هم زیاد رابطه ی خوبی ندارن)
وقتی خوندمش چشممام 6 تا شده بود.
نوشته بود با سلام شما با دبیرستان 22 بهمن تماس گرفته اید جهت برقراری تماس با مدیریت مدرسه شماره ی 1 ، جهت ...... (دیدید گفتم اینا با ادبیات زیاد رابطه ی خوبی ندارن؟)
یه دو سه تا ایراد نگارشی داشت که براشون درست کردم.
بعد گفتم خوب این هم درست شد بفرمایید. من برم؟
گفت بی زحمت بیا خودت هم این متن رو بخون که صدات رو ضبط کنیم.
منو می گی.... نزدیک بود شاخ در بیارم....

گفتم جااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااان؟؟؟؟؟؟؟؟؟
گفت بیا بخون دیگه.

گفتم خوش صدا تر از من نبود تو این مدرسه؟ (همچین گفت خوش صدایی که یه لحظه توهم زدم که من نوه ی استاد شجریانم.) خلاصه اینکه من رو به زور بردن پای تلفن و صدام رو ضبط کردن.... و من هم جاویدان شدم.... دیگه تا قیام قیامت هر کی زنگ بزنه به مدرسمون منم که گوشی رو بر می دارم و می گم با سلام. شما با دبیرستان ....... این هم یه خاطره ی بی سر و ته از من