با درود خوب شاداب جان رسیدن بخیر..معلومه که امتحانات تمام شده واین پست هم حکایت از خستگی امتحانات دارد.تو میگی .......بیرون باید کشید از این ورطه رخت خویش....... اما من میگم....در ره منزل لیلی چه خطرهاست....شرط اول قدم آن است که مجنون باشی.....(اگر اشتباه نوشتم تصحیح کنید).... چه زود میخوائید عقب نشینی کنیدو هنوز قدم اول هم کامل برنداشتید. به کجاها برد این امید مارا.. میدونید امید چقدر به اتسان انرژی وانگیزه میدهد. به قول آقای شایگان گاه از بالا نگاه کردن خیلی خوب است چون همه را میبینی . همه آنچه که اصلا به فکرت خطور نمی کند... وتازه آنوقت انسان میفهمد که چقدر خودش خوشبخت است وآنوقت قدم ها را محکم تر وبا اعتماد بیش تر بر میدارد. زندگی نوعی جنگ است نه از اون جنگهای ویرانگر، بلکه سازنده.. هر شکستی ،یک مجربه است ویک قدم به جلو میبرد. واز آن مهمتر اینکه در پایان هر راهی وهر تلاشی .سربلند هستی .چون حداقل تلاش را کردی واگر به ان هدف خاص نرسیدی ولی خیلی هدفهای بیشتر پیدا میکنی با دنیائی از تجربیات..... براستی اگر از بالا نگاه کنیم میبینیم که چه بهوده ذهنت را به قول یک استاد یوگا حمال افکار میکنیم.
راستی یک پیشنهاد دارم .چون این کامپیوتر من تا حالا صدا نداشت موزیک وبلاگ را نشنیده بودم.اما حال میشنوم وبه نظر من کمی خسته کننده سده چون مرتب تکرار که میشود طرف نظر از زیبا بودنش به خاطر تکرا نوعی ....(نمیدونم چی بگم....) کلافگی میاورد البته شاید من اینطور حس میکنم ولی شتابزدگی زیاد در حسش است. شاید اگر موسیقی وتکنوتزی آرامتری باشد به آرامش ذهن هم کمک کند البته با اجازه اساتید این فقط نظر من است
ي دل آن دم که خراب از مي گلگون باشي ي زر و گنج به صد حشمت قارون باشي در مقامي که صدارت به فقيران بخشند چشم دارم که به جاه از همه افزون باشي در ره منزل ليلي که خطرهاست در آن شرط اول قدم آن است که مجنون باشي نقطه عشق نمودم به تو هان سهو مکن ور نه چون بنگري از دايره بيرون باشي کاروان رفت و تو در خواب و بيابان در پيش کي روي ره ز که پرسي چه کني چون باشي تاج شاهي طلبي گوهر ذاتي بنماي ور خود از تخمه جمشيد و فريدون باشي ساغري نوش کن و جرعه بر افلاک فشان چند و چند از غم ايام جگرخون باشي حافظ از فقر مکن ناله که گر شعر اين است هيچ خوشدل نپسندد که تو محزون باشي
مهربان از اون بالا به مرغان هوايي بگو حكايت مرغي كه زمين گير است . من اينجا بس دلن تنگ است وهر سازي كه مي بينم بد آنگ است بيا ره توشه برداريم قدم در راه بي بازگشت بگداريم ببينيم آسمان در هر كجا آيا همين رنگ است مهربان زندگي را در كوچ گذراندم و هر روز كوله بارم بر دوش . آسمان را هر كجا همين رنگ يافتم ماه همه جا زيباي آسمان است و خورشيد روشنايي بخشي بي دريغ . ابرها مي بارند و زمين بارور مي شود . دل آدمها همه جا يك رنگ است ولي بازتابشان ؟! اميدوارم روزي دباره پر و بالي بگيرم و شمع خانه ام روشن شود . چه خوش است حال مرغي كه قفس نديده باشد چه نكوتر آنكه مرغي ز قفس پريده باشد پر وبال ما بريدند و در قفس گشودند چه رها چه بسته مرغي كه پرش بريده باشد شاد و پيروز باشيد
من مدتهاست موسيقي بلاگ را نمي شنوم اما خانم ايازي فرمودند تكراري شده فكر مي كنم ميشه اونو قطع كرد ولي اگر تكراريشده امير حسين لطفا موسيقي رو عوض كن چوپي- كلهر و مرادي بد نيست
کاش ذرافه بودیم.ذرافه هایی با گردن هایی دراز،اوقدر که سرمون از کره ی زمین میومد بیرون و مجبور نبودیم ببینیم این شهر و زندگی رو ...
خيلي باحال بود
پاسخحذفگاهي كه از بالا به موضوعات و مشكلات نگاه مي كني مي بيني اونها اصلا مشكل نيستندو تو اونقدر فكرت رو مشغول اونها كردي!!!
با درود
پاسخحذفخوب شاداب جان رسیدن بخیر..معلومه که امتحانات تمام شده واین پست هم حکایت از خستگی امتحانات دارد.تو میگی .......بیرون باید کشید از این ورطه رخت خویش....... اما من میگم....در ره منزل لیلی چه خطرهاست....شرط اول قدم آن است که مجنون باشی.....(اگر اشتباه نوشتم تصحیح کنید)....
چه زود میخوائید عقب نشینی کنیدو هنوز قدم اول هم کامل برنداشتید.
به کجاها برد این امید مارا..
میدونید امید چقدر به اتسان انرژی وانگیزه میدهد. به قول آقای شایگان گاه از بالا نگاه کردن خیلی خوب است چون همه را میبینی . همه آنچه که اصلا به فکرت خطور نمی کند... وتازه آنوقت انسان میفهمد که چقدر خودش خوشبخت است وآنوقت قدم ها را محکم تر وبا اعتماد بیش تر بر میدارد. زندگی نوعی جنگ است نه از اون جنگهای ویرانگر، بلکه سازنده.. هر شکستی ،یک مجربه است ویک قدم به جلو میبرد. واز آن مهمتر اینکه در پایان هر راهی وهر تلاشی .سربلند هستی .چون حداقل تلاش را کردی واگر به ان هدف خاص نرسیدی ولی خیلی هدفهای بیشتر پیدا میکنی با دنیائی از تجربیات.....
براستی اگر از بالا نگاه کنیم میبینیم که چه بهوده ذهنت را به قول یک استاد یوگا حمال افکار میکنیم.
راستی یک پیشنهاد دارم .چون این کامپیوتر من تا حالا صدا نداشت موزیک وبلاگ را نشنیده بودم.اما حال میشنوم وبه نظر من کمی خسته کننده سده چون مرتب تکرار که میشود طرف نظر از زیبا بودنش به خاطر تکرا نوعی ....(نمیدونم چی بگم....) کلافگی میاورد البته شاید من اینطور حس میکنم ولی شتابزدگی زیاد در حسش است. شاید اگر موسیقی وتکنوتزی آرامتری باشد به آرامش ذهن هم کمک کند
پاسخحذفالبته با اجازه اساتید این فقط نظر من است
ببخشید منظورم در سطر دوم(کلافگی) است
پاسخحذفواللا این امید ما رو همش به نا کجا می بره :|
پاسخحذفي دل آن دم که خراب از مي گلگون باشي
پاسخحذفي زر و گنج به صد حشمت قارون باشي
در مقامي که صدارت به فقيران بخشند
چشم دارم که به جاه از همه افزون باشي
در ره منزل ليلي که خطرهاست در آن
شرط اول قدم آن است که مجنون باشي
نقطه عشق نمودم به تو هان سهو مکن
ور نه چون بنگري از دايره بيرون باشي
کاروان رفت و تو در خواب و بيابان در پيش
کي روي ره ز که پرسي چه کني چون باشي
تاج شاهي طلبي گوهر ذاتي بنماي
ور خود از تخمه جمشيد و فريدون باشي
ساغري نوش کن و جرعه بر افلاک فشان
چند و چند از غم ايام جگرخون باشي
حافظ از فقر مکن ناله که گر شعر اين است
هيچ خوشدل نپسندد که تو محزون باشي
هر شب من و دل تا سحر در گوشه ی میخانه ها
پاسخحذفداریم از دیوانگی با یکدگر افسانه ها
اندر شمارِ بی دلان در حلقه ی بی حاصلان
نی در حسابِ عاقلان نی در خور فرزانه ها
از خانمان آواره ها در دو جهان بیکاره ها
از درد و غم بیمارها از عقل و دین بیگانه ها
از سینه بُرده کینه ها آیینه کرده سینه ها
دیده در آن آیینه ها عکسِ رخ جانانه ها
ببریده خویش از خویشتن بگسیخته از ما و من
کرده سفرها در وطن اندر دورن خانه ها
رخشان چو ماه و مشتری زین گنبدِ نیلوفری
تابان چو مهرِ خاوری از روزنِ کاشانه ها
مست از میِ مینای دل بنهاده سر در پای دل
آورده از دریای دل بیرون بسی دُردانه ها
ببخشید فراموش کردم بنویسم
پاسخحذفشعر ازمیرزا حبیب خراسانی بود
مهربان
پاسخحذفاز اون بالا به مرغان هوايي بگو حكايت مرغي كه زمين گير است .
من اينجا بس دلن تنگ است
وهر سازي كه مي بينم بد آنگ است
بيا ره توشه برداريم
قدم در راه بي بازگشت بگداريم
ببينيم آسمان در هر كجا آيا همين رنگ است
مهربان زندگي را در كوچ گذراندم و هر روز كوله بارم بر دوش . آسمان را هر كجا همين رنگ يافتم ماه همه جا زيباي آسمان است و خورشيد روشنايي بخشي بي دريغ . ابرها مي بارند و زمين بارور مي شود . دل آدمها همه جا يك رنگ است ولي بازتابشان ؟!
اميدوارم روزي دباره پر و بالي بگيرم و شمع خانه ام روشن شود .
چه خوش است حال مرغي كه قفس نديده باشد
چه نكوتر آنكه مرغي ز قفس پريده باشد
پر وبال ما بريدند و در قفس گشودند
چه رها چه بسته مرغي كه پرش بريده باشد
شاد و پيروز باشيد
باتشكر از دوست مسافر
پاسخحذفمن مدتهاست موسيقي بلاگ را نمي شنوم
اما خانم ايازي فرمودند تكراري شده
فكر مي كنم ميشه اونو قطع كرد
ولي اگر تكراريشده
امير حسين
لطفا موسيقي رو عوض كن
چوپي- كلهر و مرادي
بد نيست