فردوسی VS سعدی

روزی روزگاری شیخ اجل حضرت سعدی شیرازی به محفلی وارد شد و همه جلوی پای ایشان به نشانه ی احترام بلند شدند و عرض سلام نمودند. سعدی گوشه ای برگزید و نشست و با دوستان و آشنایان هم کلام شد که ناگاه کسی از اطرافیانش رو به سعدی کرد و گفت: «ای شیخ! درست است که تو در عاشقانه سرودن زبان زد خاص و عامی و ممتاز گشته ای، لیک بر خود غره مشو که هیچ گاه همچون حکیم فردوسی حماسه سرودن نتوانی.»
این کلام بر شیخ اجل تنگ آمد. پس عزم آن کرد تا برای اثبات توانایی خود بر همگان حماسه ای بر وزن ِ شاهنامه ی حکیم بسراید.
قلم بر دست گرفت و کار آغاز کرد:

به نام خداوند جان آفرین
حکیم سخن در زبان آفرین
خداوند بخشنده ی دستگیر
کریم خطا بخش پوزش پذیر
....

و این گونه بود که سراییدن بوستان آغاز گشت. و سعدی به اهتمام تمام می سرایید و بر کاغذ ثبت می کرد.
نیمه شبی سعدی در حال سراییدن بوستان بود که میان کار احساس خستگی نمود و به خواب فرو رفت. در عالم رویا حکیم ابوالقاسم فردوسی را به خواب دید و از دیدار وی بسی شادمان گشت.
حکیم پرسید: «ای شیخ! روزگار چگونه می گذرانی و به چه کاری؟»
شیخ در پاسخ گفت: «الحمد الله که روزگار سهل می گذرد و تنگی و دشواری در زندگانی ندارم لیک چندی پیش یکی از دوستان توانایی مرا در سرودن حماسه ای مانند شما زیر سوال برد و سخنش بسیار مرا آزرده خاطر کرد. مدتی است که برای اثبات توانایی خود سرودن بوستان را بر وزن شاهنامه ی حضرت عالی آغاز نموده ام»
حکیم گفت:«نیک است! درود خدا بر تو باد»
شیخ گفت:«استاد! چندی پیش بیتی سروده ام که مشتاقم آن را برای شما بخوانم:

خدا کشتی آنجا که خواهد برد
وگر ناخدا جامه بر تن درد»


حکیم گفت:«نیک است. لیک اگر من به جای تو بودم با همین واژگان به شیوه ی دیگری می سرودم:

برد کشتی آنجا که خواهد خدای
وگر جامه برتن درد ناخدای

لیک بنگر که کدامیک حماسی تر است...!»

------------------------------------------------------------

پی نوشت:
1- این داستان رو معلم ادبیاتمون یه روز سر کلاس گفت.
2- ادبیاتش کار خودمه! کلا به ادبیات باستانی ایران شدیدا علاقه دارم و سعی می کنم مثل اون بنویسم حالا اگه الان خراب کاری کردم دیگه ببخشید به بزرگی خودتون.
3- دیدید گفتم حضور من با بقیه تو این وبلاگ نسبت عکس داره؟:D


VS