این مطلب دو تیتر دارد!

خداوندا مرا آن ده که آن به!

سلام و صد سلام و هزار سلام.
چیه؟ تعجب کردید؟ امیر حسینم دیگه!

بله بله بله بله! کنکور تموم شد. امروز روز رهایی از بند بود! روزی که می تونی هر کاری دلت بخواد بکنی!

اما بذارید از کنکور بگم. امروز جلسه ی ما روبروی پارک ساعی (البته از طرف خیابون خالداسلامبولی!) کنار ِ دانشگاه علامه طباطبایی بود. مخروبه ای به نام دبیرستان جاویدان (حُر سابق!)
چیزی که قبل از کنکور توی مدرسه از همه بیشتر توجهم رو جلب کرده بود، روم به دیوار، دستشویی هاش (شما بخونید توالت هاش!) بود. از 5 تا دستشویی (=توالت) فقط یکیش کار می کرد! ما جماعت کنکوری هم که مخزن استرس بودیم و همش به دستشویی نیاز داشتیم، صفی طویل تشکیل داده بودیم که کار خودمون رو بکنیم!

اما از آغاز تا پایان فرایند امتحان ترجیه می دم چیزی نگم جز اینکه اینقدر گرم و دم کرده بود که من همه ی تنم خیس شده بود!

و اما یه نکته ی مهمی هم هست که باید بهش اشاره کنم. ببینید! از وقتی که آزمون تموم شده تا حالا حدودا هزار نفر بهم زنگ زدن و با شوق و ذوق و به حالتی هیجانی و تهاجمی (!) ازم پرسیدن :«خوب دادی؟؟؟؟؟؟!!!»
من از همینجا می خوام اعلام کنم که آخه برادر من! من هر چی تو چنته داشتم ریختم وسط! خوب و بدش به عملکرد بقیه ی داوطلبا بستگی داره! این سوال رو نپرسید! اصلا سعی کنید این سوال رو از هیچ کنکوری ای نپرسید چون واقعا نمی تونه جوابی بهش بده!

یه چیز دیگه هم خیلی احمقانست! اونم اینه که تو تلویزیون و سر جلسه و کلا همه جا می گن برای تمام داوطلبان کنکور آرزوی موفقیت می کنیم.
آخه! چطوری خدا آرزوت رو برآورده کنه؟ بابا آرزو می کنی منطقی باش! وقتی از 300 هزار نفر فقط 60 هزار نفر مجاز می شن آخه چطوری می شه تمام کنکوری ها موفق شن که تو برای همشون آرزوی موفقیت می کنی؟

و اما پایان بخش سخن امروز (بعد از خوابیدن هیجانات که از شیوه ی نوشتن و نگارشم هم پر واضح بود که چقدر هیجان زده هستم!)

من امروز تا جایی که تونستم و خونده بودم سوالا رو جواب دادم. الان که اینجا نشستم از عملکرد این یک سالم پیشمون نیستم و هر چی رتبم بشه با آغوش باز می پذیرمش! می خواد خوب شه می خواد بد شه!
مهم تر از کنکور و این حرفا اینه که تو زندگیت راهی رو بری که موفق باشی. حالا می خواد از جاده ی کنکور باشه یا از هر جاده ی دیگه ای! به قول خودم. برای موفقیت به تعداد آدمای روی زمین راه هست!

الان آرزوم این نیست که رتبه ی خوبی بیارم یا دانشگاه خفنی قبول شم. آرزوم اینه که «خداوندا مرا آن ده که آن به!»


قالب نامه!

به لطف و مرحمت مدیران و برنامه ریزان گوگل، برای سرویس بلاگر یه سیستم طراحی خیلی خیلی پیشرفته درست کردن که می شه باهاش کلی وبلاگ رو از این رو به اون رو کرد. (تغییرات رو که دیدید؟)
من هم همین امروز این کار رو کردم و یه دستی به سر و روی وبلاگ کشیدم.

البته بابت تاخیر در طراحی و آپلود قالب تابستانی عذر می خوام. امیدوارم قالب تابستونی جدیدمون باب میل و مورد پسند همه باشه. (همش تقصیر کنکور بود!)

و در پایان جهت خالی نبودن عریضه عکسی از یک ببعی ِ منحصر به فرد که در اثر کنکور دادن شوک زده شده رو براتون می ذارم! اون خانومه هم احتمالا دوست دخترشه داره بهش دلداری می ده!