خاطره از پرویز شترنگ

پيشاهنگي

كلاس سوم دبيرستان بودیم. براي پیشاهنگي ثبت نام مي كردند . من، رضا، باقر، سعيد و چند نفر ديگر ثبت نام كرديم . در كل دبيرستان حدود پنجاه نفري شديم. از ما پول گرفتندو برامون لباس آوردن. وقتي پوشيدم خوشم آمد. توحياط مدرسه يك چادر زديم و توزنگ تفريح انواع تنقلات را مي فروختيم و پولش رو صرف امور مربوطه مي کردیم.

يك مربي از طرف سازمان پیشاهنگی فرستادند كه به ما آموزش بدهد. بعد از ظهر ها از ساعت 5 تا 7 زير نظر مربي آموزش مي ديديم آموزش ها شامل كمك هاي اوليه، انواع گره ها و رژه بود . بعد از چند هفته بيست تا طبل كوچك و يك طبل بزرگ آوردند. من شدم طبالچی يكي ازطبل هاي كوچك. طبل بزرگ راهم برعهده باقر گذاشتند.باقرتوتكيه ي محل طبل مي زد.

اوایل کار،طبل زدن و رژه رفتن خيلي سخت بود ولي به مرور عادت كرديم. ريتم آموزش ما به اين صورت بود . ابتدا با دست راست و چوب مربوطه مي زديم 1 ، 2 و با دست چپ 3، 4 و تكرار باز با دست راست 1، 2 ، 3 و با دست چپ 1 ، 2 ، 3 و راست 1 ، 2 وچپ 3 ،4 .در ضمن رعايت به خط رفتن و حركات يك نواخت پا ها را بايد در نظر مي گرفتيم .

با تمرين بسيار، زبردست و چالاك شده بوديم .معلم در انتظار برنامه ای بود تا توان خود و شاگردانش را به نمايش بگذارد. وارد ماه اسفند شديم . جشن درختكاري در پيش بود. يك روز از خانواده رضايت نامه گرفتند و ما را به اردوگاه منظريه بردند.

ساعت چهار بعد از ظهربه منظریه رسيديم . به سرعت چادر ها را برپا كرديم. چادر خانم ها و آقايان را مشخص كردند. اجاق ها براي چاي و شام برپا شد و هر كس مسئوليتي بر عهده گرفت. شب بسيار خوبي بود شام، لوبيا خورديم و آتش بزرگي افروختيم همه دور آتش جمع شدیم تا پاسي از شب سرود خوانديم. اون موقع جز در مواقع خواب دختر و پسردر كنارهم بودند. به هر كدام از ما دو تاپتو دادند. براي خواب روانه ي چادرها شدیم. زمستان بود و منطقه كوهستاني.تا صبح از سرما لرزیدیم وهر چه خوشي كرده بوديم از دماغمان در آمد.اون شب هيچكس از سرما خوابش نبرد. صبح خسته ،پژمرده و اندوهگين براي صرف صبحانه رفتيم.

بعد از صبحانه نوبت درختكاري رسيد و هر كدام از ما درختي كاشتيم. ظهر ناهار خورديم و بعد از نهار برنامه هاي مختلفي شروع شد. قرار بود ما رژه برويم.ازبیخوابی دیشب همگی پکر بودیم. با بچه ها توی چادر قرار گذاشتيم ما هم تلافي كنيم.

چند بار نقشه ي خود را مرور كرديم. معلم ورزش ما را صدا زد و گفت بچه ها! ازتون مي خواهم سنگ تمام بگذاريم و اميدوارم در استان اول شويم .

ما را به خط کردند جلودارما باقربود با طبل بزرگ.ماطبالچی های کوچک در دو رديف به دنبال او و باقي رژه روندگان هم به دنبال ما .

معلم فرمان رژه داد و ما شروع كرديم. ابتداکمی رژه رفتيم. باقر چوب را بالا برد وبه ما علامت داد

ما هم آماده شدیم و همه با هم شروع کردیم:

اي عزيز فاطمه دستم به دامانت مرو

اي عزيز فاطمه دستم به دامانت مرو

جان به قربانت مرو

جان به قربانت مرو!!

معلم مبهوت ما را نگاه می کرد.!

معلم بيچاره فرياد زد 1، 2 3،4 1 ، 2 ،3 1 ، 2 ، 3

ولي ما كار خود رامی كرديم. در پايان خط رژه ايستاديم. معلم و ناظم و يكي دو نفر از منطقه ما را دوره كردند و گفتند پدر همه تون را در مي آوريم. الان شما تحويل كلانتري شميران مي دهيم.

ما گفتيم اگر اين نوحه از 1،2،3 شما بدتر بود هر كاري مي خواهيد بكنيد. آخه 1و 2 و 3 هم شد سرود عوض تشويق مي خواهيد ما را تنبیه كنيد. خلاصه ما را با دعوا و نارضايتي سوار اتوبوس كردند و به دبيرستان آوردند و فردا من و تعدادي از بچه ها را از پيش آهنگي اخراج كردند. اگر زحمت نبود عكسي از درختكاري آن روز را دارم كه در اين قسمت بگذاريم.